با انتخاب دستگاه ها برای سیستم گرمایش یک خانه یا آپارتمان خصوصی، صاحبان اغلب در وضعیت بن بست قرار می گیرند و گم می شوند و با مجموعه عظیمی از دستگاه ها روبرو می شوند. از این گذشته ، عناصر به درستی انتخاب شده سیستم گرمایش نه تنها تعهد طولانی مدت آن است ، بلکه حداکثر انتقال حرارت را نیز به همراه دارد.
رادیاتور استیل پنلی گرمایش - اختراع پایان قرن گذشته که با فناوری های تولید ورق های فولادی، جوشکاری، رنگ آمیزی در تلاش برای ایجاد رادیاتورهای گرمایشی که ویژگی های بالاتری نسبت به باتری های چدنی دارند، ترویج شد.
در تولید رادیاتور استیل پنلی برای گرمایش هیچ چیز پیچیده ای وجود ندارد. در اصل پانل هایی از ورق های فولادی به ضخامت 1.25 میلیمتر مهر و موم شده اند. در همان زمان، کنوکتورهای فولادی به شکل P شکل 0.3-0.5 میلی متر تولید می شود. پانل های آماده با جوش غلتکی جوش داده می شوند و کنوکتورها قبلاً به آنها جوش داده شده اند.
گرمایش دارای صدها یا حتی هزاران مورد است، به فضای ذخیره سازی عظیمی نیاز دارد که فقط شرکت های بزرگ می توانند از عهده آن برآیند. علاوه بر این، سازمان های نمایندگی و شبکه توزیع به منابع مالی، مادی و انسانی قابل توجهی نیاز دارند.
هر محصولی صرف نظر از هدفش، دارای مزایا و معایبی است که در مقایسه با آن ها آموخته می شود. رادیاتور استیل، در مقابل، ساختاری یکپارچه دارند که می تواند مزایای زیادی نسبت به نوع پانل دیگر داشته باشد، اما معایبی نیز دارد.
رادیاتور استیل پنلی پس از خرید کاملا آماده بهره برداری است و فقط باید به لوله ها متصل شود. مانند سایر رادیاتورها، نیازی به اضافه یا کم کردن مقاطع نیست. همچنین این مزیت - یکپارچگی - به یک نقطه ضعف تبدیل می شود: در صورت نشتی، نمی توانید فقط بخش را مانند باتری های باقی مانده جایگزین کنید، بلکه باید کل پانل را تغییر دهید.
بسیاری توجه دارند که باتری های نوع پانل بهتر از مسکن مدرن هستند، اما این موضوع به سلیقه همه افراد بستگی دارد. اگر محصول را زیر رنگ اتاق یا پرده ها رنگ کنید، رادیاتور استیل پنلی به طور کلی محجوب می شود. تعداد زیادی رادیاتور استیل پنلی فولادی با نوع پایین تولید می شود که به شما امکان می دهد لوله ها را پنهان کنید.
وجود کنوکتورها رادیاتور استیل برای گرمایش را به طور کلی در انتقال حرارت ایده آل می کند.
همه نمی توانند از یک نوع سیستم گرمایشی با بودجه بالا برای یک خانه خصوصی استفاده کنند، و در این مورد رادیاتورهای پانل فولادی - یک راه حل عالی. اینرسی کم در ارتباط با ترموستات رادیاتور اجازه می دهد تا 40 درصد از حامل های انرژی صرفه جویی شود.
در صورت عدم رعایت شرایط عملیاتی، به عنوان مثال، کار با یک خنک کننده بی کیفیت، رادیاتورهای پانل فولادی می توانند به اندازه کافی سریع باشند. وجود هوا در سیستم، مقدار pH مناسب نیست، نزول سالانه مایع خنک کننده - در این حالت رادیاتورها برای مدت طولانی دوام نمی آورند.
چکش های آبی در سیستم های گرمایشی بسته در خانه های شخصی اتفاق نمی افتد، بلکه فقط در شبکه های خانه باز رخ می دهد. اما برای ایمنی، اگر باتری ها در آپارتمان نصب می شوند، ارزش دارد که دستگاه ها را با نوعی دستگاه خاموش کننده ایمن کنید. مثلا کاهنده فشار.
هر نوع، حتی یک پانل فولادی کوچک، می تواند منجر به شکستگی و در نتیجه نشتی شود که منجر به عملکرد نامناسب کامل کل باتری می شود.
اصولا رادیاتور استیل پنلی دارای مشخصات زیر هستند:
فشار کاری - تا 10 بار؛
فشار تست - 13 بار؛
دمای مایع خنک کننده تا 110 درجه سانتیگراد است.
T 10 - تک ردیفی، بدون کنوکتور و روکش.
T 11 - تک ردیف با یک کنوکتور، بدون رنده بالایی.
T 20 - دو ردیف، بدون کنوکتور، با رنده خروجی هوا؛
T 21 - دو ردیفه، با یک باله کنوکتور و با یک پوشش بسته.
T 22 - دو ردیفه با دو باله کنوکتور و یک پوشش بسته.
T 30 - سه ردیف، بدون کنوکتور، در بالا با یک رنده پوشیده شده است.
T 33 - سه ردیف با سه کنوکتور و یک پوشش بسته.
تیپ 10 و 11 بدون همرفت تنها با گرم کردن هوا قادر به دفع گرما هستند.
پانل های تخت یا مهر شده، اندازه گیری ارتفاع - 200-900 میلی متر، طول - 400-3000 میلی متر.
Vogel Nut - تنها تولید کنندگان محصولات گرمایش عمودی با عرض 500-600 میلی متر و ارتفاع تا 2.6 متر، انواع 10، 20K هستند.
دو نوع وجود دارد: جانبی و پایینی، با از پیش تنظیم شیر ترموستاتیک.
کنوکتور - "کویل" فولادی، واقع بین پانل های دستگاه گرمایش، که برای گرم کردن رادیاتور هوا طراحی شده است، که از کانال ها عبور می کند، زمان گرم شدن داشت.
هرچه هوا گرمتر باشد، راحت تر است. سرعت خروج آن از رادیاتور افزایش می یابد و اگر رادیاتور درست ساخته شده را از بالا بالا بیاورید، حرکت هوا را احساس خواهید کرد، گویی یک فن آن را از داخل می راند. به عنوان مثال باتری نوع 22 دارای دو کنوکتور است.
طبق استانداردهای بین المللی، تعیین نوع دستگاه گرمایش (به عنوان مثال، نوع 22) - مشخصات فنی آن: شکل اول - تعداد پانل های فولادی، و دوم - تعداد کنوکتورها. نوع 11 دارای یک پانل و یک کنوکتور، نوع 22 دارای دو پانل و دو کانوکتور، در حالی که نوع 33 به ترتیب دارای سه پانل و سه کنوکتور است.
تیپ 22 با دو پنل و دو کانوکتور، باله و پوشش بسته پرطرفدارترین و فروخته شده است. از آنجایی که نوع 22 توسط مصرف کننده به عنوان یک میانگین طلایی و با سطح بهینه نسبت قیمت / کیفیت درک می شود.
مدل های VK 11، VK 22، VK 33 نیز وجود دارد که در ضخامت محصول و ظرفیت متفاوت هستند، اما نام ها با رمزگشایی انواع 11، 22 و 33 مطابقت دارند.
عملکرد صحیح و انتخاب باتری برای سیستم گرمایش مناسب به ماندگاری بیشتر کمک می کند.
در یکی از مقالات ما که به رادیاتورهای آلومینیومی اختصاص داده شده است، اشاره کردیم که در کشورهای اتحادیه اروپا عملاً وسایل گرمایشی از این مواد تولید نمی شود (استثنا فقط ایتالیا است). البته ممکن است این سوال پیش بیاید که چرا؟ وقت آن است که به آن نیز پاسخ دهیم: زیرا اروپایی ها باتری های فولادی را ترجیح می دهند. در این مقاله سعی خواهیم کرد بفهمیم که آنها در چه چیزی بهتر هستند و در شرایط ما کجا می توان از آنها استفاده کرد.
انواع رادیاتور استیل ممکن است بسته به روش تولید آنها به چهار گروه تقسیم شوند:
مقطعی
پانل؛
لوله ای؛
لایه لایه.
موضوع بررسی ما رادیاتور استیل پنلی به عنوان رایج ترین، با کیفیت ترین و نه چندان گران قیمت ترین وسایل گرمایشی خواهد بود.
رادیاتور استیل پنلی یک پانل مستطیلی مسطح است (این را از نامش انتظار می رفت)، جوش داده شده از فولاد با دیواره نازک و دارای کانال های عمودی برای جریان مایع خنک کننده در جلو و دنده های خاص U شکل در عقب. هدف از دنده های اضافی کاملاً واضح است: آنها سطح تماس محفظه را با هوای محیط افزایش می دهند و بنابراین امکان استفاده بهتر از نیروی حرارتی برای گرمایش را فراهم می کنند.
این طراحی به ما امکان می دهد اولین مزیت رادیاتور استیل پنلی را نسبت به آلومینیوم توجه کنیم: محفظه تخت نازک و عدم وجود عناصر اتصال بین بخش ها.
رادیاتور استیل پنلی در نسخه های مختلف موجود می باشند. تفاوت اصلی این است که چه قطعاتی و چه تعداد در آنها نصب شده است. می تواند تا سه پانل در عمق و تا سه ردیف باله (کانوکتور) وجود داشته باشد. هر نوع رادیاتور دارای نام خاص خود است که از دو رقم تشکیل شده است: رقم اول - تعداد پانل ها، دوم - تعداد کنوکتورها. به عنوان مثال، یک رادیاتور که در آن دو صفحه تخت شامل ساختارهای چند لایه در دو ردیف است، از نوع 22 خواهد بود. این رایج ترین نسخه باتری فولادی در حال حاضر است.
اغلب نوع باتری در نام آن آمده است، به عنوان مثال، RSV2-1 یک رادیاتور دو جداره تک ردیفه است.
یکی دیگر از ویژگی های طراحی این است که چه طرح های اتصال را می توان با این یا آن دستگاه استفاده کرد. رادیاتور استیل را می توان به سیم کشی پایین یا جانبی متصل کرد که هر مدل برای هر روشی طراحی شده است.
مشخصات اصلی هیدرودینامیکی اکثر رادیاتور استیل پنلی تقریباً یکسان است:
این پارامترها به وضوح به ما اجازه نمی دهند که باتری های فولادی را برای استفاده در شبکه های حرارت مرکزی توصیه کنیم. همانطور که می دانید فشار کاری در چنین شبکه ای نباید از 9 اتمسفر بیشتر شود، اما با چکش های آبی که اغلب در خانه های ما به دلیل راه اندازی نادرست سیستم اتفاق می افتد، می تواند به طور قابل توجهی از حداکثر بار فراتر رود. بنابراین بهتر است در این مورد ریسک نکنید، قیمت مشکل در هنگام شکستن باتری می تواند به طور قابل توجهی از اندازه پس انداز در هنگام خرید بیشتر باشد.
این نتیجه گیری توسط برخی از مسائل فنی مربوط به کیفیت مایع خنک کننده در شبکه های برق تأیید می شود. بنابراین، در ادامه، با توصیف این نوع وسایل گرمایشی، فرض می کنیم که منحصراً در یک سیستم خودمختار استفاده می شود.
رادیاتورهای پانل فولادی طراحی بسیار جذابی دارند و وجود تغییرات متعدد در اندازه به شما امکان می دهد مدل مناسب را برای هر فضای داخلی و موجود انتخاب کنید. قاب تخت زیبا می تواند دارای ارتفاع 20 تا 90 میلی متر و طول آن از 40 سانتی متر تا 3 متر باشد.
قدرت حرارتی این دستگاه به اندازه و تعداد پنل های آن بستگی دارد. با توجه به هدایت حرارتی عالی فولاد و انتخاب بزرگ ابعاد مسکن، می توان با اطمینان گفت که چنین رادیاتوری می تواند تقریباً هر اتاق را گرم کند.
همانطور که می دانید رادیاتورهای آلومینیومی به ترکیب مایع خنک کننده بسیار حساس هستند. امور برادران فولادی آنها چقدر بهتر (یا بدتر) است؟
همه چیز کمی بهتر است، اما دور از ایده آل است. باتری های فولادی با عناصر مسی سیستم گرمایش واکنش نشان نمی دهند، اما اگر در تابستان بدون مایع خنک کننده باشند، همچنان می توانند خورده شوند.
این دلیل دیگری است که آنها را نمی توان در خانه های چند طبقه استفاده کرد، جایی که در دوره پیشگیری، مایع خنک کننده ادغام می شود.
خوردگی همچنین توسط سنگ های کوچک، قطعات مقیاس و سایر ناخالصی های ساینده که همیشه در شبکه برق وجود دارند تسهیل می شود. هر رنگ یا ترکیبات محافظی که توسط تولید کنندگان استفاده می شود، تمرین نشان می دهد که آنها یک تا دو فصل خدمت می کنند.
بنابراین، بیایید نتیجه گیری کنیم. رادیاتور استیل پنلی برای آپارتمان شهری مناسب نیست زیرا:
فشار کاری کم؛
مستعد خوردگی هنگام تخلیه مایع خنک کننده؛
سایش ساینده
در یک خانه خصوصی که در آن ویژگی های مایع خنک کننده کاملاً کنترل می شود، هیچ گونه منع مصرفی برای نصب رادیاتور استیل وجود ندارد، استفاده از آنها موجه است.
بیایید به یاد بیاوریم که وقتی نوع دیگری از رادیاتورهای گرمایشی - آلومینیومی را در نظر گرفتیم، به نتایج مشابهی رسیدیم. با این حال، آنها بدون توجه به اینکه مایع خنک کننده از سیستم تخلیه شده باشد یا نه، خورده می شوند. در اینجا، نقض ترکیب اسیدی آن کافی است. در این نشانگر رادیاتور استیل بسیار بهتر هستند.
هزاره چهارم قبل از میلاد شاهد اختراع لوله‌های سفالی، فاضلاب، و توالت فرنگی‌ها در بین النهرین بود. روستای نوسنگی Skara Brae شامل نمونه‌هایی در حدود 3000 سال قبل از میلاد مسیح از اتاق‌های کوچک داخلی بر روی یک زهکشی مشترک، به جای گودال است.تمدن دره سند در پاکستان و شمال غربی هند خانه اولین سیستم های بهداشت شهری شناخته شده در جهان بود. در موهنجودارو (حدود 2800 قبل از میلاد)، توالت فرنگی‌ها در دیوارهای بیرونی خانه‌ها ساخته می‌شدند.نمونه بارز دیگر شهر سند لوتال (حدود 2350 قبل از میلاد) است. در لوتال، همه خانه‌ها توالت فرنگی خصوصی خود را داشتند که به یک شبکه فاضلاب سرپوشیده متصل بودکه از آجرکاری ساخته شده بود که با ملات گچ به هم متصل می‌شد که یا به آب‌های اطراف تخلیه می‌شد یا به طور متناوب به چاله‌ها، که اخیراً مرتباً تخلیه و تمیز می‌شدند.
توالت فرنگی های بسیار اولیه دیگری که از آب جاری برای حذف زباله ها استفاده می کردند، در Skara Brae در اورکنی، اسکاتلند یافت می شوند که از حدود 3100 پیش از میلاد الی 2500 قبل از میلاد به اشغال در آمده بود. برخی از خانه‌های آنجا یک زهکش مستقیماً زیر آنها جاری است و برخی از آنها یک اتاقک روی زهکشی داشتند. در حدود قرن 18 قبل از میلاد، توالت فرنگی ها در کرت مینوی، مصر فرعونی و ایران باستان شروع به ظهور کردند.
در سال 2012، باستان شناسان در حفاری یک دهکده نوسنگی در سایت باستان شناسی Rạch Núi، در جنوب ویتنام، اولین توالت فرنگی آسیای جنوب شرقی را پیدا کردند. این توالت فرنگی که قدمت آن به 1500 سال قبل از میلاد برمی گردد، سرنخ های مهمی در مورد جامعه اولیه آسیای جنوب شرقی به دست می داد. بیش از 30 کوپرولیت، حاوی ماهی و استخوان های متلاشی شده حیوانات، اطلاعاتی در مورد رژیم غذایی انسان ها و سگ ها، و انواع انگل هایی که هر کدام باید با آن ها مبارزه کنند، ارائه کردند.
در تمدن روم، مستراح هایی که از آب جاری استفاده می کردند، گاه بخشی از حمام های عمومی بودند. معمولاً تصور می شود که توالت فرنگی های رومی مانند مواردی که در اینجا نشان داده شده است در حالت نشسته استفاده می شود. توالت فرنگی‌های رومی احتمالاً برای بالا بردن آنها از فاضلاب‌های باز که به‌طور دوره‌ای با آب جاری «شسته می‌شدند» به جای اینکه برای نشستن بالا بروند، بالا می‌رفتند. رومی‌ها و یونانی‌ها نیز از دیگ‌های مجلسی استفاده می‌کردند که آنها را برای صرف غذا و نوشیدنی می‌بردند. Johan J. Mattelaer گفت: "Plinius توضیح داده است که چگونه ظروف بزرگی در خیابان های شهرهایی مانند رم و پمپئی وجود داشت که ظرف های ادرار را داخل آنها خالی می کردند. سپس ادرار توسط پر کننده ها جمع آوری می شد." (پر کردن گامی حیاتی در تولید پارچه بود.)
سلسله هان در چین دو هزار سال پیش از توالت فرنگی خوک استفاده می کردند.
گاردروب، توالت فرنگی هایی بودند که در دوران پس از کلاسیک استفاده می شد. در اصل، آنها تکه های تخت یا سنگی بودند که از یک دیوار به دیوار دیگر پوشیده شده بودند و یک یا چند سوراخ برای نشستن روی آنها وجود داشت. اینها بالای ناودان ها یا لوله هایی بودند که در خارج از قلعه یا خانه مانور تخلیه می شد.گاردروب ها را در مناطقی دور از اتاق خواب قرار می دهند تا از بوی آن دوری کنندو همچنین در نزدیکی آشپزخانه یا شومینه برای گرم نگه داشتن محوطه قرار می گیرند.
راه اصلی دیگر برای رسیدگی به نیازهای توالت فرنگی، دیگ محفظه ای بود، ظرفی که معمولاً از جنس سرامیک یا فلز است و زباله ها را درون آن دفع می کرد. این روش برای صدها سال مورد استفاده قرار گرفت. شکل‌ها، اندازه‌ها و تغییرات تزئینی در طول قرن‌ها تغییر کردند. گلدان های مجلسی از زمان های قدیم در اروپا مورد استفاده رایج بوده و حتی توسط زائران قرون وسطی به خاورمیانه برده می شد.
در اوایل دوران مدرن، گلدان‌های مجلسی اغلب از چینی یا مس ساخته می‌شدند و می‌توانستند تزئینات مفصلی نیز داشته باشند. آنها را در ناودان نزدیکترین خیابان به خانه تخلیه کردند.
در دانمارک پیشامدرن، مردم عموماً در زمین‌های کشاورزی یا مکان‌های دیگری که فضولات انسانی را می‌توان به عنوان کود جمع‌آوری کرد، مدفوع می‌کرد.زبان اسکاندیناوی قدیم اصطلاحات مختلفی برای اشاره به خانه‌های بیرونی داشت، از جمله garðhús (خانه حیاط)، náð-/náða-hús (خانه استراحت)، و annat hús (خانه دیگر). به طور کلی، توالت فرنگی‌ها تا قرن 18 در مناطق روستایی دانمارک وجود نداشتند.
در قرن شانزدهم، با افزایش جمعیت شهری و مسدود شدن ناودان‌های خیابان‌ها با حجم بیشتر زباله‌های انسانی، چاله‌ها و حوض‌ها به‌عنوان وسیله‌ای برای جمع‌آوری زباله‌ها در نزدیکی خانه‌ها در اروپا حفر شدند. باران دیگر برای شستن زباله ها از ناودان ها کافی نبود. لوله ای توالت فرنگی را به حوضچه متصل می کرد و گاهی اوقات مقدار کمی آب زباله ها را از بین می برد. کفگیرها توسط تاجرانی که در زبان انگلیسی به کشاورزان گونگ معروفند، تمیز می‌کردند، که زباله‌های مایع را پمپ می‌کردند، سپس زباله‌های جامد را با بیل بیرون می‌کشیدند و در طول شب جمع‌آوری می‌کردند. این ضایعات جامد که اصطلاحاً به عنوان خاک شب شناخته می شود، به عنوان کود برای تولید کشاورزی فروخته می شد (مثلاً با رویکرد بسته شدن حلقه بهداشت محیطی).
در اروپای صنعتی اولیه، گاردروب با کمد میانی و سطلی مخفی جایگزین شد.
در اوایل قرن نوزدهم، مقامات دولتی و کارشناسان بهداشت عمومی برای چندین دهه به مطالعه و بحث در مورد بهداشت پرداختند. ساخت یک شبکه زیرزمینی از لوله‌ها برای انتقال زباله‌های جامد و مایع تنها در اواسط قرن نوزدهم آغاز شد و به تدریج جایگزین سیستم آب‌ریز شد، اگرچه در برخی از مناطق پاریس تا قرن بیستم از آب‌های فاضلاب استفاده می‌شد. حتی لندن که در آن زمان بزرگترین شهر جهان بود، تا پس از جنگ جهانی اول به توالت فرنگی های داخلی در قوانین ساختمانی خود نیاز نداشت.
کمد آب که منشأ آن در زمان تودورها بود، در حدود سال 1770 با یک مخزن بالای سر، خم‌های s، لوله‌های خاک و دریچه‌ها شروع به شکل‌گیری کرد. این کار الکساندر کامینگ و جوزف براماه بود. کمدهای آب تنها در حدود سال 1850 از بیرون به داخل خانه منتقل شدند.کمد آب یکپارچه در دهه‌های 1860 و 1870 در خانه‌های طبقه متوسط، ابتدا در طبقه اصلی اتاق خواب و در خانه‌های بزرگ‌تر در محل اقامت خدمتکاران، و تا سال 1900، یکی دیگر در راهرو شروع به ساخت کرد. یک توالت فرنگی همچنین در بیرون درب پشتی آشپزخانه قرار می گیرد تا باغبانان و سایر کارکنان بیرونی مانند کسانی که با اسب ها کار می کنند استفاده کنند. سرعت معرفی متفاوت بود، به طوری که در سال 1906 شهر روچدیل عمدتاً طبقه کارگر دارای 750 گنجه آب برای جمعیت 10000 نفر بود.
خانه طبقه کارگر از کلبه روستایی، به تراس های پشت سر هم شهری با ردیف های بیرونی خانه های خصوصی، به خانه های پلکانی سال 1880 با اسکلت ها و توالت فرنگی های بیرونی فردی تبدیل شده بود. گزارش تودور والترز در سال 1918 توصیه کرد که کارگران نیمه ماهر باید در کلبه‌های حومه شهر با آشپزخانه و سرویس بهداشتی داخلی اسکان داده شوند. همانطور که استانداردهای کف توصیه شده در استانداردها و قوانین ساختمان کاهش یافت، حمام با کمد آب و بعداً سوئیت سطح پایین، در خانه برجسته تر شد.
قبل از معرفی توالت فرنگی های داخلی، استفاده از گلدان محفظه ای در زیر تخت در شب و سپس دفع محتویات آن در صبح رایج بود. در دوران ویکتوریا، خدمتکاران بریتانیایی تمام گلدان های مجلسی خانه را جمع آوری کردند و به اتاقی که به عنوان کمد خدمتکاران خانه معروف بود، بردند. این اتاق حاوی یک «سینک ظرفشویی» بود که از چوب ساخته شده بود با روکش سربی برای جلوگیری از خرد شدن گلدان های محفظه چینی، برای شستن «ظروف اتاق خواب» یا «ظروف اتاقی». هنگامی که آب جاری و توالت فرنگی های سیفون به خانه های بریتانیا لوله کشی شد، گاهی اوقات به خدمتکاران دستشویی مخصوص خود را در طبقه پایین، جدا از دستشویی خانواده می دادند. عمل خالی کردن دیگ اتاق خود، معروف به بیرون رفتن، در زندان های بریتانیا تا سال 2014 ادامه داشتو هنوز در 85 سلول در جمهوری ایرلند در ژوئیه 2017 استفاده می شد.
به استثنای موارد نادر، گلدان های مجلسی دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند. وسایل مدرن مربوط به تخت خواب و کمد است که در بیمارستان ها و خانه های معلولان استفاده می شود.
تولیدکنندگان قدیمی پوشاک بهداشتی در بریتانیا شامل Adamsez است که در نیوکاسل آپون تاین در سال 1880 توسط M.J. و S.H. تاسیس شد. آدامز، و Twyfords، در Hanley، استوک-آن-ترنت در سال 1849، توسط توماس Twyford و پسرش توماس ویلیام Twyford تاسیس شد.
قبل از پذیرش گسترده توالت فرنگی فلاش، مخترعین، دانشمندان و مقامات بهداشت عمومی وجود داشتند که از استفاده از "کمدهای زمین خشک" حمایت می کردند - که امروزه به عنوان توالت فرنگی خشک یا توالت فرنگی کمپوست شناخته می شوند.
اگرچه پیشروی سیستم سیفون توالت فرنگی که امروزه به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد در سال 1596 توسط جان هرینگتون طراحی شد، چنین سیستم هایی تا اواخر قرن نوزدهم مورد استفاده گسترده قرار نگرفتند. با شروع انقلاب صنعتی. و پیشرفت‌های مرتبط در فناوری، توالت فرنگی فلاش به شکل مدرن خود ظاهر شد. یکی از پیشرفت‌های مهم در لوله‌کشی، تله S بود که توسط مکانیک اسکاتلندی الکساندر کامینگز در سال 1775 اختراع شد و هنوز هم استفاده می‌شود. این دستگاه با استفاده از آب ایستاده، خروجی کاسه را می‌بندد و از خروج هوای آلوده از فاضلاب جلوگیری می‌کند. تنها در اواسط قرن نوزدهم، با سطوح رو به رشد شهرنشینی و رونق صنعتی، توالت فرنگی فلاش به یک اختراع پر استفاده و عرضه شده در بازار تبدیل شد. این دوره مصادف بود با رشد چشمگیر سیستم فاضلاب، به ویژه در لندن، که باعث شد توالت فرنگی فلاش به دلایل بهداشتی و بهداشتی جذاب باشد.
توالت فرنگی های فلاش برخلاف کمدهای خاکی که در بالا توضیح داده شد به عنوان "کمدهای آب" نیز شناخته می شدند. WC ها برای اولین بار در دهه 1880 در بریتانیا ظاهر شدند و به زودی به اروپای قاره ای گسترش یافتند. در آمریکا، توالت فرنگی داخلی زنجیر کش در خانه های ثروتمندان و در هتل ها در دهه 1890 معرفی شد. ویلیام الویس اسلون فلاشومتر را در سال 1906 اختراع کرد که از آب تحت فشار مستقیماً از خط تامین برای زمان بازیافت سریعتر بین شستشوها استفاده می کرد.
توالت فرنگی‌های با فناوری پیشرفته، که در کشورهایی مانند ژاپن یافت می‌شوند، دارای ویژگی‌هایی مانند مکانیسم‌های شستشوی خودکار هستند. جت های آب یا "واشرهای پایین"؛ خشک کن ها، یا صداهای شستشوی مصنوعی برای پوشاندن صداها. سایر موارد شامل ویژگی های نظارت پزشکی مانند تجزیه و تحلیل ادرار و مدفوع و بررسی فشار خون، دما و قند خون است. برخی از توالت فرنگی ها دارای عملکرد خودکار درب، صندلی های گرم شونده، فن های خوشبو کننده، یا تعویض خودکار روکش های کاغذی صندلی توالت فرنگی هستند. دستگاه ادراری تعاملی در چندین کشور توسعه یافته است که به کاربران امکان می دهد بازی های ویدیویی انجام دهند. "Toylet" تولید شده توسط سگا، از حسگرهای فشار برای تشخیص جریان ادرار استفاده می کند و آن را به عملکرد روی صفحه تبدیل می کند.
فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی از یک توالت فرنگی فضایی با انحراف ادرار استفاده می کنند که می تواند آب آشامیدنی را بازیابی کند.